Toen zij begin groep 1 thuis kwam met de melding dat ze kon lezen, stond ik wel even te kijken. Ze pakte een boekje en inderdaad, ze kon lezen. Ik ben toen eens op school gaan praten. Of het echt nodig was dat ze ruim 2,5 jaar moest kleuteren. De juf zag geen enkele reden om haar iets versneld door te laten gaan naar groep 3. De juf ziet zo veel kinderen die zal het wel weten, toch?
Langzaam maar zeker begonnen de problemen voor ons meisje. Ze wilde niet meer naar school. Ze had iedere ochtend pijn in haar buik. Was misselijk. Pijn in haar keel. Hoofdpijn. ‘Wat ben jij voor moeder als jij je zieke kind naar school stuurt’, schreeuwde mijn 4 jarige dan boos naar me. Ook plaste ze weer regelmatig in haar bed. Ik ging weer op school praten, daar was ze gewoon een vrolijk meisje, zeiden ze. Ondertussen bracht ik iedere ochtend een huilend kind naar school.
Groep 2. Als ik toen wist wat ik nu weet, had ik haar al in groep 1 laten testen en meer druk op de school gezet om haar door te laten stromen naar groep 3. Maar het leek zo overdreven, mijn kind laten testen op hoogbegaafdheid, wat haal je jezelf in je hoofd? Het werd een rampjaar voor mijn dochter. Veel van haar vriendinnetjes gingen naar groep 3. Ze had nog wel vriendinnetjes in haar klas, maar toch had ze daar veel aanvaringen mee en ook steeds vaker met de juffen. De dynamiek klopte niet meer. Ze wilde nu echt niet meer naar school. Ze kreeg aangepast werk binnen de klas, mocht dagelijks werkjes uit groep 3 halen en dan ging het wel weer even wat beter. Over versneld doorgaan naar groep 3 durfde ik het niet meer te hebben, het standpunt van de juffen was ‘cristal clear’. Duidelijk moge zijn dat ze niet lekker in haar vel zat en uiteindelijk zelfs tegen het depressieve aan. Een gesprek met de huisarts leverde een doorverwijzing op naar de kinder- en jeugdpsychiatrie. Wachttijd 5 maanden. Is dit de weg die we moeten gaan? Wat is er met onze dochter aan de hand?
Zou ze heel misschien toch hoogbegaafd zijn? Omdat het traject dat we nu in gingen zo lang duurde, trokken we de stoute schoenen aan en maakte een afspraak bij een testbureau voor een IQ-test. Dochter vond het reuzeleuk. De 2 weken daarna vond ik zo spannend. Het klinkt misschien raar, want het is niet zo dat ik per se wilde dat mijn dochter hoogbegaafd zou zijn. Maar nu we dan na een zoektocht van jaren deze beslissing hadden genomen…. Het zou zoveel verklaren. En toen kwam gelukkig het verlossende antwoord. Een IQ boven de 130 en dus officieel hoogbegaafd. Wij waren niet gek en onze dochter niet een problematisch geval. De juffen op school hadden haar niet goed ingeschat. Ze zat gewoon echt niet meer op haar plek in de kleuterklas. Het gevoel van opluchting was enorm.
Na de zomervakantie begon ze in groep 3. Ze had het geluk dat ze in een combinatieklas met groep 4 en 5 erbij zat. Ze zoekt direct haar oude vriendinnetjes op in groep 4 en 5. Ze bloeit helemaal op. Ik heb direct een goed gesprek met haar juf en die daagt haar op de juiste manier uit. Mijn dochter gaat als een speer door de stof heen. Wanneer ze op een gegeven moment weer klaagt over hoofdpijn en niet naar school wil, heb ik weer een gesprekje met de juf. De juf roept mijn dochter erbij en het blijkt dat zij sneller wil. Ze wil niet wachten met leren, ze wil door. Haar lesprogramma wordt weer aangepast en ze gaat weer met plezier naar school. Ondertussen loopt ze flink voor op de rest van de klas. Hoe moet dit volgend jaar vraag ik me af en het jaar daarna?
Als ze in groep 3 rond de kerstvakantie een bibliotheekboek van ruim 350 bladzijden dat haar 2 jaar oudere broer uiteindelijk toch te dik vindt om te lezen in een paar dagen uit heeft en feilloos na kan vertellen, zie ik hoe groot haar voorsprong daadwerkelijk is. Met het testrapport in mijn hand is het nu makkelijker om op school te praten over doortoetsen om te zien hoe ver ze de leerstof daadwerkelijk beheerst. Als blijkt dat ze de leerstof van groep 4 eigenlijk al beheerst en op sommige vakken zelfs die van groep 5, wordt eindelijk besloten dat ze een groep mag overslaan. Er komt een einde aan een ‘jarenlange strijd’.
